Het Amerikaanse avontuur moest even op pauze gezet worden in verband met een blessure, maar gelukkig is ze nu alweer onderweg naar de volgende wedstrijd. Het was de afgelopen periode dan ook wat rustig rondom de Nijmeegse Isabelle Hanssen aangezien alles in het teken stond van revalideren, maar hoe is het nu? Waar hangt ze op dit moment uit en wat zijn haar verdere plannen? We belden even met haar!
Hi Isabelle! Allereerst het belangrijkste: hoe is het?
Goed! Ik sta sinds een aantal dagen weer op ski’s en daar word ik erg gelukkig van!
Dat is mooi om te horen! Want hoe gaat het inmiddels met je schouder?
Goed genoeg. Het herstel gaat namelijk beter dan verwacht waardoor ik nu weer kan skiën, maar ik moet nog wel voorzichtig zijn en uitkijken met vallen. We hebben te maken gehad met wat slecht weer hier in Breckenridge dus erg veel heb ik nog niet geskied, maar ik moet ook binnen de pijngrens blijven. Officieel duurt een revalidatie zoals deze 6 tot 8 weken, daarna zou je er weer op kunnen vallen zeg maar.
Ah, aftellen dus! Maar even voor de duidelijkheid aangezien je je in Nieuw Zeeland ook blesseerde aan je schouder: Is dit wederom zoiets?
Nee, mijn blessure in Nieuw Zeeland was veel erger. Een schouder uit de kom is één groot trauma. Ik heb nu 2 joints gescheurd, maar ik kon mijn arm al best snel weer gebruiken! Dat was wel fijn en ik ben meteen begonnen met fysiotherapie wat me zeker goed heeft geholpen.
Even terug naar het ongeluk tijdens de Dew Tour, wat gebeurde er precies en hoe verliepen de eerste uren?
Ik deed een left 540 en mijn ski hapte toen ik rondkwam waardoor ik vol op mijn schouder terecht kwam. Het duurde ontzettend lang voordat ski patrol bij me kwam aangezien ze vanaf onderen aan kwamen gelopen. Dat verbaast me trouwens nog steeds, hoe slecht zoiets geregeld is voor zo’n groot event.
Maar goed, ik wist gelijk dat mijn schouder niet uit de kom was omdat het niet hetzelfde voelde als mijn rechter schouder. Als eerste dacht ik dat ik mijn sleutelbeen gebroken had, maar later bleek ik dus de AC en CC joints gescheurd te hebben. Toen met de ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis in Frisco, waar ze onderzoek deden. De ski patrol had trouwens mijn Dew Tour bib kapot geknipt waardoor ik erg boos was haha.
Maar hoe kijk je al met al terug op je Dew Tour avontuur? Het was namelijk je eerste wedstrijd na je blessure, maar ook meteen je eerste grote internationale wedstrijd. Je hebt zelfs een headshot! Had je buiten de crash om nog positieve momenten?
Ik was erg teleurgesteld dat Dew Tour zo voor me moest eindigen. Ik kwam er natuurlijk naar toe met enorm veel enthousiasme en plezier. Ik had me dan ook helemaal voorgenomen om er vooral heel erg van te genieten waardoor ik dus eigenlijk helemaal niet zo zenuwachtig was. Het ergste vind ik eigenlijk nog dat ik mijn run in de training wel kon landen, maar niet in de wedstrijd. Ik ben overigens wel super dankbaar voor de gelegenheid en dat ik het heb mogen ervaren! Behalve de val was het echt super bijzonder om er aan mee te mogen doen wat me een positieve boost geeft! Ik hoop dan ook dat ik ooit nog de kans op redemption krijg!
Denk je trouwens niet dat deze wedstrijd te vroeg voor je kwam? Of was het gewoon botte pech en had het er niets mee te maken?
De wedstrijd was sowieso erg vroeg in het seizoen en we hadden pas een paar dagen halfpipe kunnen skiën. Maar ik heb mijn run wel geland in training dus ik denk dat het gewoon pech was!
Dan even vooruit kijken want er staan vast en zeker nog wel wat mooie momenten voor je op de planning. Wanneer is bijvoorbeeld je eerstvolgende wedstrijd?
Op dit moment zit ik in Mammoth voor de World Cup Grand Prix en de Revolution Tour. Ik ben erg blij dat ik van de Nederlandse ski vereniging hieraan mee mag deelnemen dus die kans pak ik met beide handen aan! Ik werk ontzettend hard en dit zijn dan toch de wedstrijden waarop je het kan laten zien. Het is wel dat, omdat ik volop bezig ben met het herstel van mijn blessure, ik niet echt verwachtingen heb van de wedstrijd in Mammoth. Ik ga sowieso mijn best doen en ik hoop mijn runs te kunnen landen!
Kijk aan, positieve vibes! En daarna?
Na Mammoth staat de Park City World Cup Grand Prix op de planning, het is alleen nog even afwachten of ik daaraan mag deelnemen. Ik zit tot het einde van de winter in Colorado! Ik hoop dus hier nog heel veel te kunnen trainen en daarna misschien nog een deelname aan de Aspen Freeskiing Open. Maar dat moet ik nog even bekijken.
Het hele ‘winter in Amerika’ avontuur moest natuurlijk betaald worden waar je een crowdfunding campagne voor hebt opgezet en geld mee hebt ingezameld. Ben je tevreden met het resultaat?
Het is een heerlijk gevoel dat zoveel mensen meeleven met mijn carrière en bereid zijn geweest om een financiële bijdrage te leveren. Ik ben daar heel erg trots op. Meer dan 80% van mijn gehoopte budget heb ik binnen gekregen wat echt super is!
Weet je al wat we er van kunnen gaan terug zien?
Allereerst kan ik met dit geld nu een coach huren in Amerika die mij kan begeleiden in het volmaken van mijn runs en tricks. Dat scheelt echt een hoop want hiermee ben ik er zeker van dat dit mij in positieve zin kan helpen. Progressie maken is natuurlijk enorm belangrijk en met een coach doe je dat toch wel wat gestructureerder. Hopelijk komt dit terug in mijn resultaten, dat zou wel enorm fijn zijn!
Een mooie afsluiter. Thanks Isabelle voor je tijd en succes met de wedstrijd in Mammoth over een paar dagen. We keep in touch!
Yes, geen probleem! Jullie ook bedankt!
