Zoals het ondertussen wel bekend is, is freeride skiër Paul de Groot al geruime tijd gestopt met wedstrijden rijden. We hebben ‘m na dat besluit meteen gebeld, maar van een interview kwam het nooit. Nu, bijna twee jaar later, hebben we toch maar de telefoon opgepakt en ‘m wat vragen gesteld. Dit gesprek ging uiteraard niet enkel over wedstrijden, want er was genoeg te bespreken!
Ja, het gesprek van toen was een emotionele. I’m not gonna lie. Maar voor Paul was het iets moois. Want waar enerzijds het einde van Paul de Groot z’n wedstrijden niet iets is om blij van te worden, daar konden de projecten juist nu wel de vrije loop krijgen. Daarom pakten we na twee jaar nog even de telefoon om te kijken wat er allemaal van gekomen was en hoe het nu met Paul de Groot en z’n plannen gaat…
Paul! Je had allemaal plannen toen je stopte met wedstrijden rijden. Nu, twee jaar later: hoe gaat het met je en waar ben je mee bezig geweest?
Yes, het gaat heel goed met me. Ik zit lekker in m’n vel en mag dus zeker niet klagen. Afgelopen seizoen was het eerste, volledige seizoen dat ik geen wedstrijden meer op de agenda had staan en als ik daar op terug kijk was dat wel even wennen. Als in, ik had geen ritme meer van wedstrijden waar je wordt verwacht, maar dus ook geen verplichtingen. En dat gaf me een vrolijk gevoel, want ik had opeens veel meer vrijheid.
Klinkt goed!
Ja het hele freeriden, daar zit dat woord ‘free’ natuurlijk eigenlijk al in verborgen. En hoe leuk ik het ook vond om met die wedstrijden bezig te zijn en in wedstrijd format naar beneden te crossen… Nu kan je nog meer je eigen ideeën en dromen naleven. Ik heb gemerkt dat het creëren van content mij energie geeft en daar lag afgelopen seizoen de focus op. Mede daarom heb ik ook lang in Sankt Anton Am Arlberg gezeten, je bent toch vrijer om te gaan en staan waar je heen zou willen. En in dit geval was dat goede, verse sneeuw en uiteraard het geweldige terrein van de Arlberg!
Maar… Wedstrijden überhaupt en/of lijnen van dit formaat, die geven toch ook een unieke kick?
Klopt, maar als ik een wand uitzoek en die ook daadwerkelijk rijd dan krijg ik daar een nog grotere adrenaline rush van. Puur om het feit dat het allemaal je eigen idee was en uiteraard werkt het ook mee dat er dan geen gids staat die het gebied al heeft gecheckt, waardoor je eigen verantwoordelijkheid er nog eens bij komt kijken.
Dat neemt risico’s met zich mee…
Dat risico komt er inderdaad ook nog eens bij kijken en dat maakt het allemaal zo uniek. En dat zorgt dus voor die kick! Je moet door al die factoren toch wel net weer even wat behoudender skiën. Je calculeert het in. In de wedstrijden wist je gewoon dat iedereen klaar stond om je te helpen als het goed fout zou gaan. Bij wijze van spreken was de heli al aanwezig, maar als je een enorme klapper maakt in de backcountry terwijl je aan het filmen bent… Ja, dan duurt het wat langer en dat is wel een wat kritischer puntje.
Om even Alaska en het filmen aan te halen… Wat vind je het leukste aan afgelopen seizoen?
Toch wel de tijd en creativiteit en het achter je eigen gevoel en idee aangaan. Dat is echt iets waar ik energie uithaal en als ik er op terugkijk denk ik dat het allemaal best goed gelukt is.
Twee jaar geleden had je het plan om een project te gaan draaien, met wie moest je nog even zien. Dat is ondertussen ingewisseld voor een seizoen met eigen invulling en uiteindelijk Alaska. Was dat dan het project waar je stiekem al langer mee bezig was? Of kwam het al gaandeweg op je pad?
Eerlijk? Dat kwam gewoon op m’n pad, ook al was het wel een stoute droom van me om naar Alaska te gaan. Dat wilde ik al zolang en afgelopen seizoen heb ik best veel met Loïc Isliker gedaan. Eerst een trip waar ook Koen Bakkers langskwam, die ik had uitgenodigd in Sankt Anton Am Arlberg waar ik zat, en erna nog een keer met Sebastiaan Vreeken erbij. En met die laatste zijn echt vette dingen gebeurd.
Foto: Loïc Isliker Locatie: Alaska
Vertel, vertel, vertel!
Nou we zijn samen op pad geweest naar verschillende plekken, ook nog even naar Italië en het NK Freeride natuurlijk, maar het hoogtepunt was uiteraard Alaska.
Hoelang stond zoiets al vast?
Eigenlijk helemaal niet. Het is gewoon een keer opgekomen en zo is het ontstaan. Natuurlijk heb je wel van te voren een idee over het seizoen en wat trips die soort van vast staan. Tickets die je hebt geboekt etc, maar verder niet. Ik probeer m’n seizoen dan ook zoveel mogelijk leeg te houden om zoveel mogelijk vrijheid te hebben voor creativiteit en spontaniteit. Dat zijn dingen die zijn namelijk echt belangrijk.
Dus al met al… We kunnen wel stellen dat je het goede moment hebt aangepakt om te stoppen?
Dat weet ik niet. Dat weet je nooit overigens. Misschien als ik door was gegaan met wedstrijden en een paar keer top resultaten had behaald, wie weet wat eruit zou zijn gekomen. Misschien had het er dan weer voor gezorgd dat er wat deuren open zouden gaan en dat het wat nieuwe energie zou geven. Maar goed, ’Als – dan verhalen’ heb je niets aan. Ik heb gewoon toen een afslag genomen.
Omdat het toen goed voelde.
Ja. Onderbuik gevoel. Die moet je niet onderschatten.
Heeft het je veranderd als persoon?
Het is een fase die ik heb afgesloten, maar het voelt niet als klaar zijn. Dus het heeft me ook niet perse veranderd. Het skiën blijft hetzelfde, alleen doe je het in een ander kader. Negen van de tien keer ben je gewoon aan het freeriden en de ene keer staat het op beeld van de camera en de andere keer in competitie.
In hoeverre is het filmen van een zelf gekozen project en wedstrijden vergelijkbaar?
Nou… Best wel eigenlijk, want je wordt sowieso beoordeeld. Op wedstrijden door de jury, nu door social media. Als men je lijn niet vet vindt dan houdt het ook op. Belangrijkste is en blijft overigens dat je gewoon zoveel mogelijk plezier moet hebben en waar het kan zoveel mogelijk mensen inspireren. Ik heb nu meer kans om met kleine groepjes iets te beleven die ik zelf uitzoek. Tijdens de competitie is het toch dat je met gasten van daar gaat skiën die je semi niet uitzoekt. Kijk, het blijft allemaal wel leuk hoor, begrijp me niet verkeerd, want je pusht elkaar en dergelijke, maar…
Naja, nu heb je geen wachttijd.
Precies. Ik kan veel efficiënter met m’n tijd omgaan want ik blijf vinden dat ik bijna elk seizoen te weinig ski, waar andere mensen zeggen dat ik al zoveel ski. Tja, ik blijf toch hongerig naar die nieuwe lijnen en dat ik meer eruit wil halen. En dat was met wedstrijden niet haalbaar.
Mis je überhaupt iets aan de wedstrijden?
Nou… Eerlijk? Niet perse, ook al is het wel lekker om af en toe geïnspireerd te worden en een beetje gepusht te worden. Dat vond ik mooi aan de wedstrijden rijden, want nu komt alles puur uit jezelf. Het inspirerende van anderen zien en dat dan live zien… Dan word ik daar wel echt enthousiast van. Dan zie ik bijvoorbeeld iemand gaan en denk ik “aah, dit had ik ook bedacht of ook kunnen doen!”
Of zo had je het helemaal niet bedacht…
Inderdaad, maar dan blijkt het wel mogelijk te zijn. Dat is wel echt iets gaafs.
Dan door aan het NK. Daar deed je namelijk niet aan mee en dat moet hebben gezorgd dat je de hele wedstrijd vanuit een andere bril bekeek. Was dat iets eenmaligs of is het iets waarvan je denkt ‘dat organiseren en/of jureren is wel echt leuk’?
Zeker! Freeriden in Nederland is naar wat ik weet sowieso wel groot, maar de wedstrijd sport is nog heel klein. Dat wil ik graag dragen en promoten en vergroten. Er was een jaar dat niemand het NK Freeride organiseerde, om welke reden dan ook, en ik vond dat echt zonde. Ik weet dat er animo voor is, maar iemand moet het oppakken. Ik denk dat ik dat als geen ander kan aanwakkeren, waardoor ik dan beter in zo’n jurerende of motiverende rol kan zitten dan meedoen.
Okay, positief! Maar zit je dan ook te denken aan jureren bij een FWQ of iets dergelijks?
Nee, puur om te BeNeLux te inspireren en zorgen dat de freeride scene nog verder van de grond komt. Dat is m’n drijfveer en ik vind het ook echt leuk om te doen. Ik merk als jury dat ik elke run onthoud dus dat is handig want uiteindelijk wilt iedereen wel z’n run bespreken. Dus al met al is het jureren zeker leuk, maar voor nu blijft even de focus op steile lijnen pompen.
Thanks Paul en succes de komende periode! Oh, en klein dingetje, wanneer komt DAPTER nou eens volledig uit op het internet? We zitten al zolang te wachten!
Grappig dat je erover begint, de gehele film komt woensdag 18 december om 16.00 uur online!
