Midden Maart 2019. Paul de Groot op de voicemail. Het ging sneeuwen in Sankt Anton Am Arlberg en of ik zin had om mee te gaan. Enige addertje onder het gras? Ik moest binnen een uur of twintig klaar staan met m’n spullen.

En guess what? Na dat belletje was ik ingepakt én had ik nog 19 uur en 28 minuten over. BOOM! Ik kreeg dan ook meteen het gevoel alsof ik in die aflevering van Salomon Freeski, Moment’s Notice, zat. Je weet wel, waarbij mensen opgebeld werden met de tekst dat ze moesten stoppen met waar ze mee bezig waren en gewoon in moesten stappen.

Dat gebeurde namelijk bij mij ook. Ik had namelijk honderd vragen en de enige reactie die ik van Paul de Groot kreeg was: kleine broer, ga je nog meer vragen stellen of stap je gewoon in richting St. Anton?

Okay, tijd om te senden dus.

Geen tijd te verliezen

De trip er naar toe was eigenlijk best wel relaxt en dat kwam mede doordat we genoeg bij te kletsen hadden én het tijdstip dat we vertrokken. Rond de klok van middernacht kwamen we aan bij de Arlen Lodge, sneeuwde het al als een malle en zaten we beide als een stel kleine jongens naar de volledig witte wereld te kijken alsof het de eerste keer was dat we een stel tieten zagen. Met een grote grijns op ons gezicht keken we elkaar dan ook aan en we wisten beide hoe vroeg de volgende ochtend de wekker zou gaan.

Extreem vroeg, want we wilden geen minuut missen van deze situatie. Andere reden was dat we een select aantal dagen hadden tot het NK Freeride in Kappl en we dus ook wel elke minuut wilden aanpakken omdat het snel voorbij zou zijn. Het ontbijt van Arlen Lodge in St. Anton werd dan ook goed genuttigd en daarna zouden de QST’s van stal gehaald worden. 106 voor mij, 118 voor Paul.

Tja, verschil moet er zijn he.

Sankt Anton Am Arlberg

Sankt Anton Am Arlberg is een plek waar ik ondertussen de weg wel een beetje ken. Of beter gezegd: dacht te kennen. Ik zou namelijk met m’n neus op de feiten gedrukt worden en dat kwam door de enige echte Paul de Groot. Daardoor was het één van de vetste, korte, impulsieve trips die ik het afgelopen seizoen heb gemaakt want met freerider Paul de Groot op pad? Dat staat garant voor actie!

Zo keek ik er tegenaan en dat bleek een volledig ‘spijker kop moment’ te zijn. Kijk, het park en de pistes waren al bekend, want daar was ik vorige keer met Steve Krijbolder en Sean Taylor al doorheen gebanjerd. Klik daarvoor hierrrr want ook dat was echt een mooi avontuur, don’t get me wrong, maar de powpowpow? Dat was onbekend terrein en buiten dat… Met een van de beste freeriders van de BeNeLux op pad gaan betekent dat je het gebied op een compleet andere manier gaat bekijken. Paul de Groot kent de boel namelijk op z’n duimpje, niets is te steil en dus was het vooral…

…Paul z’n reet of helm bekijken wanneer we naar beneden gingen.

Eh, ik bedoel natuurlijk: samen gezellig op pad door de verse poedersneeuw.

Ja. Ja, dat klinkt inderdaad minder slecht voor mijn imago.

Shooten

Anyway, de eerste dag zou er een worden waar de vlokken niet meer zo erg naar beneden kwamen, maar de bewolking wel aanwezig was. Beetje zuur was dat wel, want we wilden op dag 1 meteen vette shots bouwen. Ook al was de sneeuwkwaliteit meer dan prima te noemen!

Gelukkig was er soms de zon die doorbrak, maar na dertig seconden was die weer pleitte. We waren dus beide toegewezen op een window van maximaal een aantal secondes om dat ene shot te maken terwijl de zon scheen. Creatief omspringen met de situatie deden we dan ook zeker en na wat momenten van grijze haren (ondergetekende moest soms senden als een malle om meteen klaar te staan als de zon langs zou komen, dertien seconden na het idee geopperd was) hadden we toch de shots die we wilden.

De dagen erna zouden slechter zijn qua weer, maar de mogelijkheden bleven zich aandoen. Daarnaast was het op een gegeven moment Paul die het wel een geniaal idee leek om ergens haaks links te gaan waar alles naar rechts ging onder het mom “beneden komen doen we toch wel”. Trouw als dat ik was volgde ik m’n bruur en normaal gesproken zou het een run worden waar we na een high five, vanwege de lekkere sneeuw, niet meer naar om zouden kijken of over praten, ware het niet dat we opeens in een complete white-out terecht waren gekomen.

Tja, zie je daar maar eens soepel uit te fietsen. Links bleek rechts te zijn en voor en achter zouden eveneens hetzelfde eruit zien. Gelukkig was de sneeuw in Sankt Anton am Arlberg prima te overzien en kwamen we uit bij een hoop bomen. “Ah, tree runs!” zei ik nog tegen Paul, waar ik een aantal seconden later al m’n eigen enthousiasme zou vervloeken.

Het werd namelijk overleven en de run naar beneden ging dan ook van ‘Follow me, I know the way’ naar ‘Followmeintotheshit’. Dit kwam niet alleen omdat ondergetekende een aantal bomen en rotsen over het hoofd had gezien, maar ook Paul de Groot hing vast. In een boom.

Letterlijk.

Voordat we het wisten was het alweer tijd om in te pakken, maar niet voordat we nog één dag hadden gesend. Bij het ontbijt in de Arlen Lodge, welke overigens een heerlijk hotel is en het ontbijt meer dan prima smaakte, werd het plan gesmeed om de lawinehekken van dichtbij te gaan bekijken. Ik keek op dat punt al niet eens meer raar op van Paul de Groot z’n ideeën en ik was eerlijk gezegd enkel en alleen enthousiast over alles wat ging komen uit het resort van St. Anton.

Dat resulteerde dan ook in een aantal mooie momenten zoals je hierboven ziet en de keuze van ondergetekende om de camera achter te laten en zelf ook even te senden. Beneden aangekomen bij de Arlen Lodge, want met een beetje creatief skiën kom je bijna tot de voordeur, werd de auto gestart richting Kappl. Voor Paul zou het een week worden van jureren en organiseren, voor mij stiekem de tijd om die verzuurde benen eens wat rust te geven.

Met de door Salomon, Poederbaas en Xion gesponsorde Paul op pad gaan was grandioos en het is echt een feest om met ‘m een aantal dagen door te brengen. Goede gesprekken en loos geouwehoer wisselde elkaar af en buiten dat: We hebben heerlijke pow gereden in Sankt Anton am Arlberg, ook al kreeg ik naderhand te horen dat er nog veel meer plekken waren in St. Anton waar we nog niet geweest waren.

Oehlala, wellicht een idee voor volgende keer Paul? Je mag me namelijk wel vaker bellen, dan beloof ik bij deze dat je niet naar m’n voicemail gaat.